tytuł

tytuł
tytuł {{/stl_13}}{{stl_8}}rz. mnż I, D. -u, Mc. tytułule {{/stl_8}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'nazwa nadana dziełu literackiemu, plastycznemu, muzycznemu, naukowemu, filmowemu, teatralnemu itp. lub części dzieła przez autora, wydawcę, dystrybutora itp.; także nazwa czasopisma, jakiegoś przedsięwzięcia (np. wystawy malarstwa), tekstu{{/stl_7}}{{stl_7}} prasowego itp.; nagłówek': {{/stl_7}}{{stl_10}}Długi, interesujący, sensacyjny, szumny tytuł. Film, wiersz, praca pod jakimś tytułem. Zaopatrzyć książkę w tytuł. {{/stl_10}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'pozycja bibliograficzna, tom, książka': {{/stl_7}}{{stl_10}}Zamówić, wydać parę tytułów. Brak kilku tytułów z serii. {{/stl_10}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}{{stl_12}}3. {{/stl_12}}{{stl_7}}'określenie, miano przysługujące osobie z racji wykształcenia, zajmowanego stanowiska, pełnionej funkcji, osiągniętych sukcesów; stopień naukowy, godność': {{/stl_7}}{{stl_10}}Zaszczytny, honorowy, naukowy, zawodowy, urzędowy tytuł. {{/stl_10}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}{{stl_12}}4. {{/stl_12}}{{stl_7}}odziedziczona lub pochodząca z nadania nazwa rodowa dożywotnia lub dziedziczna': {{/stl_7}}{{stl_10}}Tytuł hrabiowski, arystokratyczny, monarszy. Nadać, potwierdzić czyjś tytuł. {{/stl_10}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}{{stl_12}}5. {{/stl_12}}{{stl_7}}'uprawnienie do czegoś, powód, podstawa': {{/stl_7}}{{stl_10}}Mieć tytuł do reprezentowania kraju. <łac.> {{/stl_10}}

Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.

Игры ⚽ Поможем решить контрольную работу

Look at other dictionaries:

  • tytuł — m IV, D. u, Ms. tytułule; lm M. y 1. «napis, nagłówek książki, dzieła literackiego, naukowego lub poszczególnych jego rozdziałów, nazwa czasopisma, artykułu, także nazwa sztuki teatralnej, filmu, utworu muzycznego, jakiejś imprezy itp.; nagłówek… …   Słownik języka polskiego

  • profesor — m IV, DB. a, Ms. profesororze; lm M. owie (profesororzy), DB. ów 1. «samodzielny pracownik naukowy prowadzący zajęcia dydaktyczne i badania naukowe w szkole wyższej lub nieakademickim instytucie naukowym; tytuł naukowy przyznawany takiemu… …   Słownik języka polskiego

  • adiunkt — m IV, DB. a, Ms. adiunktkcie; lm M. adiunktkci, DB. ów 1. «tytuł pracownika naukowo dydaktycznego w szkołach wyższych i naukowo badawczego w instytucjach naukowych, wyższy od tytułu starszego asystenta; pracownik mający ten tytuł» Adiunkt katedry …   Słownik języka polskiego

  • asystent — m IV, DB. a, Ms. asystentncie; lm M. asystentnci, DB. ów 1. «osoba pomagająca specjaliście przy wykonywanej przez niego pracy, np. lekarzowi przy operacji» 2. «tytuł pomocniczego pracownika naukowego na wyższej uczelni lub w instytucie naukowo… …   Słownik języka polskiego

  • nadzwyczajny — [wym. nad zwyczajny] nadzwyczajnyni 1. «wybijający się ponad przeciętność, bardzo rzadko się zdarzający; niepospolity, niezwykły, niebywały, wyjątkowy» Nadzwyczajna pamięć, siła. Nadzwyczajne zdolności. Nadzwyczajny człowiek. Nie wydarzyło się… …   Słownik języka polskiego

  • imperator — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos I, Mc. imperatororze; lm M. imperatororzy || owie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} dawniej: tytuł dziedzicznego władcy w niektórych monarchiach; cesarz, car (w Rosji); także osoba… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • lord — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos I, Mc. lordrdzie; lm M. owie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} tytuł wyższej szlachty angielskiej noszony przez parów Anglii i członków Izby Lordów, dziedziczony lub nadawany za zasługi; …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • profesor — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos I, Mc. profesororze; lm M. owie || profesororzy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} najwyższy tytuł naukowy przyznawany osobie zajmującej się działalnością naukową z racji jej osiągnięć… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • baron — m IV, DB. a, Ms. baronnie; lm M. owie (baronni), DB. ów «w średniowieczu: możnowładca, bezpośredni wasal króla, później honorowy tytuł szlachecki, niższy od hrabiego, w XIX w. nadawany wybitnym przedstawicielom burżuazji; osoba nosząca taki… …   Słownik języka polskiego

  • bej — m I, DB. a; lm M. owie, DB. ów hist. «w dawnej Turcji: tytuł wyższych urzędników; także tytuł władców Tunezji w okresie protektoratu tureckiego i francuskiego; osoba nosząca ten tytuł» ‹tur.› …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
… Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”